celiac

อ่านตรงนี้ อย่าข้าม กลูเตนไม่ใช่ผู้ร้าย ขนมปังที่เด้งดึ๋งนี่ก็เพราะฝีมือกลูเตน อะไรที่ทำมาจากแป้ง กินแล้วมีความหนึบหนับ ฟันธงได้เลยว่าฝีมือกลูเตน แป้งสาลีก็มีสารอาหารเยอะกว่าแป้งกลูเตนฟรี แต่มนุดบางจำพวกกินกลูเตนไม่ได้ แล้วบางคนหัวใสเอาไปโปรโมทว่า กลูเตนฟรีมันเฮลตี้ คนเลยแห่กันไปทำอาหารกับขนมกลูเตนฟรีออกมา แต่เกือบหมดนั้นคนที่แพ้กลูเตนจริงๆ กินไม่ได้! เข้าเรื่อง ส่วนนี้จะเป็นคำตอบที่ตัวแทนจากผู้ผลิต (คนที่รับสายน่ะแหละ) ตอบ ซึ่งจะอธิบายหมายเหตุ++ ว่าต้องแปลแต่ละคำตอบยังไง เดี๋ยวติดต่อกลับนะครับ ขอไปหาข้อมูลก่อน เกือบทั้งหมดที่ตอบแบบนี้ จะไม่ติดต่อกลับมาอีกเลย ☁️☁️☁️ สินค้าของเราไม่มีกลูเตนเลยค่ะ วัตถุดิบก็มีแค่ A, B C ซึ่งทั้งหมดนี้ไม่มีกลูเตนอยู่แล้วตามธรรมชาติ อันว่า cross-contamination นั้นก็เหมือน 💩 ก็คือ อะไรที่มันไปโดน ก็จะ 🤮 ตามไปด้วย ต่อให้จริงๆ แล้วมันสะอาดก็ตาม ซึ่งก็แปลว่า ต่อให้วัตถุดิบ1 จะปลอดกลูเตนแค่ไหนก็ตาม แต่ถ้ามันทำบนไลน์ผลิตเดียวกับสินค้าอื่นที่มีกลูเตน ก็ไม่รอดอยู่ดี2 สำหรับสินค้าพวก homemade ทั้งหลายแหล่ ต่อให้จะ gluten free เบอร์ไหน ถ้าเขาบอกว่าใช้เตาอบอันเดียวกันกับสินค้าปกติ(ที่มีกลูเตน) ก็จงใส่เกียร์หมาซะ เหตุผลเดียวกับข้างบน ทางเราไม่แนะนำให้ลูกค้าทานสินค้าเราค่ะ เพื่อความปลอดภัย พีคตรงที่ฉลากไม่เขียนว่า(อาจจะมีส่วนผสมของ)มีกลูเตน -> ก็เขียนแปะสิว่าอาจจะมีส่วนผสมของกลูเตน ไม่ใช่ให้คนกินมาลุ้นยังกะจับใบดำใบแดง คนตอบเองนั่นแหละที่ไม่กล้ารับปากอะไรทั้งนั้น เพราะไม่รู้ข้อมูล เลยพยายามปัดให้พ้นตัว ฉลากของเราผ่านอ.ย. ค่ะ อิงตามกฎหมายไทย ถ้าได้คำตอบแบบนี้มา จงวิ่งหนีสุดชีวิต เพราะอ....

Might come as a surprise to some of you, but tea can contain gluten from additives & cross-contamination, in which barley or malt is added for flavorings. Teavana is known for adding such additives in their tea (and I got glutented from it one time). Say, I’m interested in some tea. I first need to look up its country of origin, because that tells me about how good the food labeling laws is....

มนุษย์ทุกคนต้องการอาหาร ไม่งั้นก็อยู่ไม่ได้เพราะหิวตายไปก่อน แต่ก็จะมีคนบางกลุ่มที่กินอาหารบางอย่างไม่ได้ อันนี้ก็ถือว่าเป็นความเคราะห์ร้ายไป แต่นั่นไม่ได้แปลว่า วงการอาหารควรจะนอนนิ่งเฉย เพราะบทคนกินอาหารบางอย่างไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเขาเลือกที่จะไม่กิน แต่เขากินไม่ได้ จะตอบแบบกำปั้นทุบดินว่าจริงๆ แล้วกินได้ก็ใช่ แต่กินแล้วจะผื่นขึ้น ลำคอตีบ ปากบวม ท้องเสีย อะไรก็ว่าไป ซึ่งอาการไม่พึงประสงค์เหล่านี่ไม่ควรเกิดขึ้น ตัวอาหารที่บางคนกินไม่ได้อาจจะเป็นตัวที่คนกินไม่ได้กันเยอะ อันนี้ก็ถือว่าโชคดี เพราะนั่นแปลว่าผู้ผลิตส่วนใหญ่จะแจ้งไว้บนฉลาก เช่น ไข่ นม แต่ ถ้าดันงอแงกับตัวแปลกๆ ที่คนไม่ค่อยรู้จักกัน อันนี้เริ่มจะอยู่ยาก บุฟเฟ่ร้านดัง อาหารร้านเด็ด โบกมือลาได้เลย แล้วกลูเตนเกี่ยวอะไรด้วย? ความงอแงของคนที่กินกลูเตนไม่ได้ คือ ตัวนี้ผู้ประกอบการไม่ค่อยรู้จักกันว่ามันคืออะไร ต่อให้รู้จักก็ไม่ค่อยรู้อีกว่ามันจะไปอยู่ตรงไหนบ้าง ตามตำราก็จะบอกว่า กลูเตนเจอได้ในข้าวสาลี ไรย์ บาเลย์ มอลต์ แต่อันนี้มันเป็นต้นตอไง พอเข้าสู่กระบวนการผลิตมันไปกระจายทิ้งได้หลายจุดมาก เช่น ถ้าเป็นถั่ว บางทีตอนขนส่งเขาให้อุปกรณ์ร่วมกับการขนส่งข้าวสาลี ละอองข้าวสาลีติดถั่ว = ปนเปื้อนกลูเตน บางคนอาจจะมีคำถามว่า ซีเรียสไปรึเปล่า แค่นี้เองก็กินไม่ได้เหรอ ก็จะขอตอบว่า คนที่ไม่กินกลูเต็นมีอยู่สามประเภทหลักๆ คือ คนที่แพ้แป้งสาลี คนที่ย่อยกลูเตนไม่ได้ และ คนที่ร่างกายเข้าใจว่ากลูเตนเป็นสิ่งแปลกปลอม เลยต้องกำจัดทิ้ง (celiac) –> ลำไส้โดนกัด ทีนี้ คนที่แพ้แป้งสาลี อาการก็จะเหมือนคนที่แพ้กุ้ง ปลา ที่อาจจะทนปริมาณน้อยๆ ได้ เช่นเดียวกับคนที่ย่อยกลูเตนไม่ได้ แต่มนุษย์ celiac นั้น กลูเตนน้อยแค่ไหนก็เจ็บตัว...

เดี๋ยวนี้หันไปทางไหนก็เห็นแต่กระแสกลูเต็นฟรี นี่มองละเบะปากเพราะเกือบทั้งหมดฉันกินไม่ได้ จะไปกินได้ยังไงในเมื่อพวกนี้มันกะอัพราคากับมนุษย์ที่หลงกระแส ไม่ได้ทำมาให้พวกคนที่กินกลูเตนไม่ได้จริงๆ กิน แล้วอย่าคิดว่าอ่านฉลากดีๆ แล้วจะรอด เพราะฉลากอาหารไทยนั้นลึก ลึกมากจนฉันเข้าไม่ถึง ตัวอย่างเบาะๆ ก็เช่น: หมูหมักซีอิ้ว แจ้งแค่ว่ามีถั่วเหลือง (ซีอิ้วหมักกับแป้งสาลี) ฉลากแปะช็อคโกแลตนำเข้า ที่ฉลากต้นทางเขียนว่ามีสารก่อภูมิแพ้สี่ห้าอย่างได้ ฉลากไทยเขียนแค่สอง และแน่นอนว่ากลูเตนไม่ค่อยโผล่ในฉลากไทย ต่อให้ฉลากต้นทางมันจะเขียนตัวหนามาก็ตาม ที่ลำไยกว่าคือ ครั้นจะโทรถามโรงงานผลิตนี่ก็ต้องมาลุ้นอีกว่าเค้าจะรู้งานดีแค่ไหน บางทีแจ็คพอตพนักงานมีคุณภาพก็รอดไป แต่ส่วนใหญ่เจอน้อย ส่วนมากจะตอบแบบขอไปที ตอบแบบส่งๆ หรือไม่โทรกลับเลยก้มี (และแน่นอนว่าฉันจดชื่อบริษัทขึ้นบัญชีหนังหมาไว้แล้ว) ที่เจอสดๆ วันนี้เลยก็คือ โทรไปถามโรงงานปลากระป๋องว่า ฉลากแจ้งกลูเตนสองระดับมั้ย ระดับแรกคือ ใส่ส่วนผสมนี้ลงไปในผลิตภัณฑ์จริงๆ ระดับสองคือ อาจจะมีส่วนผสมของ…. มาจากการะบวนการผลิตที่ใช้อุปกรณ์ร่วมกัน ที่ถามแบบนี้เพราะว่า การแจ้ง “อาจจะมีส่วนผสมของ…” ไม่ได้ทำกันทุกที่ และต่อให้ทำก็ใช่ว่าจะแจ้งกลูเตนกัน มันพีคตรงที่พอพนง.ฟังแล้วก็บอกเลยว่า ผลิตภัณฑ์เราไม่มีกลูเตนเลย ในใจนี่เริ่มเดือดละ วันก่อนเห็นเต็มสองตาว่ามีทูน่าหมักซีอิ๊วญี่ปุ่น ฉลากแจ้งด้วยนะว่ามีแป้งสาลี อ่ะนี่ก็บอกให้ทางนั้นไปเช็คมา สามชั่วโมงผ่านไป พนง.โทรกลับมาแจ้งว่า ทางบริษัทมีการแจ้งกลูเตนจากโชยุ แต่ประทานโทษ นั่นไม่ใช่คำถามฉัน นี่ต้องจี้แล้วจี้อีก ทางนั้นบทจะหนีก็ไล่ให้ไปอ่านฉลาก ถ้าอ่านมาจนถึงตรงนี้คิดว่าหลายๆ คนคงดูออกว่า ถ้าฉลากมันเชื่อถือได้ฉันคงไม่เสียค่าโทรศัพท์นั่งโทรถามหรอก เปลืองตังแถมเสียเวลาอีก สุดท้ายเลยจี้ถามว่า ถ้ามีผลิตภัณฑ์ ก ที่มีกลูเตน และผลิตภัณฑ์ ข ที่ไม่มีกลูเตน แต่ใช้สายผลิตร่วมกัน มีการตรวจสอบปริมาณกลูเตนตกค้างมั้ยว่าเจอเท่าไหร่ ทางนั้นก็ไปให้คนอ่านกล่องตัวทดสอบกลูเตนมา สรุปว่าฉันกินได้อย่างสบายใจถ้าไม่เจอคำว่า กลูเตน หรือ แป้งสาลีบนฉลาก...

Assuming you’re from the Anglosphere or live in trendy neighborhoods, you will see a lot of places offering gluten-free options and slapping “healthy” label on it. The problem arises when restauranters see the opportunity to cash in the gluten-free wave and start offering gluten-free options. This is an issue because, gluten-free is not just eliminating wheat, barley, rye or oat. It’s more than that. If you bake pizza using gluten-free flour in the same oven as regular pizza, it is considered cross-contaminated from floating flour dust in the air and some flour bits sticking to the oven, meaning it would contain gluten even if you use gluten-free flour....